Biersdorf (13 t/m 15 oktober 2023)
Onze jaarlijkse end of season (EOS) ride is meestal druk bezocht. Blijkbaar is er een grote behoefte om, vlak vóór de winterslaap van onze motoren, nog even te genieten van het motorrijden. Maar waarom maar één dag motorrijden? Met deze vraag in het achterhoofd is het idee ontstaan om een EOS-weekend te organiseren.
Begin september is gestart met de zoektocht naar een geschikt (en betaalbaar) hotel. Dit blijkt nogal ingewikkeld te zijn, want het geplande weekend valt precies samen met de start van de herfstvakantie. Veel hotels zijn al volgeboekt of hanteren een forse toeslag. Daarnaast stellen sommige hotels als eis dat je minimaal drie overnachtingen boekt. Met meer geluk dan wijsheid is het gelukt om 11 (van de 12 beschikbare) kamers te boeken bij een hotel in Biersdorf am See, dat bovendien een goede recensie heeft. De kamers zijn meteen gereserveerd met de creditcard in de hand en vervolgens is een mailing rondgestuurd naar de leden, om de belangstelling te peilen.
Nadat de mailing is verstuurd, stromen de aanmeldingen binnen en binnen 24 uur is de gehele reis al volgeboekt. Wat ging dit ongelooflijk snel en dit toont aan dat er veel behoefte is onder de leden voor een dergelijke seizoensafsluiting. Nu de bestemming bekend is en duidelijk is dat het weekend doorgaat, kan gestart worden met de verdere voorbereidingen. Met dank aan Basecamp worden de eerste contouren van de rit getekend. Aangezien het in oktober nogal koud (en nat) kan zijn, is ervoor gekozen om voldoende pauzeplekken in te lassen én de dagafstanden te beperken. Op deze manier is er meteen genoeg tijd voor sterke verhalen te vertellen, onder genot van een kop koffie (en ’s avonds een pot bier).

Onze Road Captain George biedt aan om de routes voor te rijden en brengt, met behulp van MyRouteApp, de laatste wijzigingen aan. Diverse haarspeldbochten worden toegevoegd en hij gaat zelfs bij enkele restaurants voorproeven, om zeker te weten dat het eten voldoet aan onze minimum eisen 😊.
Naarmate de datum van vertrek dichterbij komt, worden de weersvooruitzichten steeds slechter. De kans op regen stijgt met de dag en er wordt ook nogal wat wind verwacht. Vrijdagochtend, bij het uitlaten van de hond, regent het ook even stevig in het Weertse, maar wonder-boven-wonder is het droog op moment dat de motoren uit de garage rollen. Wat boffen wij!

Vrijdag, 13e oktober
Inmiddels staan de 16 motoren te glimmen in een waterig zonnetje en de (22) deelnemers hebben er zin in. Overal lachende gezichten en na het maken van de groepsfoto bij onze Harley-dealer Dutch Hills in Kerkrade, wordt koers gezet richting het zuiden. De autosnelweg wordt voorbij Aken ingewisseld voor de meer toeristische route. Bij de Biker Ranch is de wintertuin gereserveerd en onder genot van een dampend kopje koffie/thee stijgt de stemming met de minuut. Inmiddels is de kans dat er onderweg regen valt gereduceerd tot nihil (alhoewel er altijd mensen zijn die vragen of ze niet een regenpak moeten aantrekken).




We rijden met gepaste voorzichtigheid, want de wegen zijn vaak nat en er liggen nogal wat (glibberige) bladeren op de weg. Liever een paar minuten later bij de lunchplek, dan een slippartij. Het aantal haarspeldbochten neemt steeds meer toe en dit is natuurlijk geweldig om de bochtentechniek verder te optimaliseren. Via de Obersee (Woffelsbach) gaan we verder de Eifel in en komen we aan bij het dorpje Kronenburg, met op de top een heus kasteel. Het kasteel dateert uit de 14e eeuw en biedt een prachtig uitzicht op de omgeving. De typische vakwerkhuisjes completeren het pittoreske geheel. Het is een populaire bestemming voor met name rustzoekers (die deze vrijdag pech hebben, met 16 ronkende motoren).
Er is voldoende plek voor de motoren en vervolgens gaat het met bagage naar de hotelkamer. De kamers op de eerste verdieping hebben een balkon en één verdieping lager een terrasje. Het uitzicht over een paar haarspeldbochten, bossen en het stuwmeer is een streling voor het oog.

Doordat we relatief vroeg zijn aangekomen in het hotel Berghof in Biersdorf (zo’n 10 kilometer noordelijk van Bitburg), is er nog tijd voor een verfrissende douche en (een even verfrissende) pot bier. Dit laatste vinden we net even belangrijker dan kasteel Hamm, dat een paar kilometer verder ligt. Als we rond 18:30 uur aanschuiven voor het diner, valt de duisternis in. De kok heeft zijn uiterste best gemaakt om een heerlijke maaltijd te serveren en dit is zeker gelukt. Met een voldaan gevoel zitten we nog wat uit te buiken.

Helma en René hebben een Pub Quiz georganiseerd en binnen no-time zijn vijf groepen gevormd, die gaan strijden voor de eeuwige roem. De vragen zijn niet eenvoudig en leiden tot het nodige gelach. Wist jij bijvoorbeeld dat er 32 tanden in een mond zitten? Sommige waren zelfs met de vingers het aantal tanden aan het tellen om deze vraag goed te hebben…
Zaterdag, 14e oktober
Net ná middernacht begint het flink te stormen en regenbuien completeren het geheel. ’s Ochtends is de weg bezaaid met takjes en bladeren. Met een handdoek wordt het zadel nog even drooggemaakt en de temperatuur is een stuk lager dan gisterochtend. Dat wordt een trui extra aan doen, maar nu eerst ontbijten. Diverse soorten broodjes, yoghurt en zelfs een eitje dat geserveerd wordt, zorgen voor een stevige bodem. De koffie vindt ook gretig aftrek.
Als we rond half tien vertrekken, is de weg nauwelijks opgedroogd. Met gepaste snelheid doorkruisen we de toppen van de heuvels en slingeren we ons door de dalen. Ná ongeveer 60 kilometer voorzien we onze stalen rossen in Luxemburg van vers voer (lees: benzine) en even later staat ook voor ons een kop koffie te dampen. Zelf blijf ik liever bij de motor staan, want door de vele lagen kleding aan is het een hele tour om deze aan en uit te trekken (en binnen is het gewoon veeeel te warm). Bovendien geniet ik van het waterig zonnetje.
In de route is verderop een weg opgenomen die er op papier prachtig uitziet, maar in werkelijkheid nog veel mooier is: prachtig wegdek en een stuk of tien haarspeldbochten volgen elkaar op. Deze weg moet ik onthouden! Ik overweeg zelfs om voor te stellen om te draaien en deze weg nog een keer of twee te rijden.

De geplande lunchplek (bij een camping) blijkt toch gesloten te zijn, maar gelukkig is het improvisatiegehalte groot en George (de gids/road captain) dirigeert de groep handig naar een nabij gelegen restaurant, waar we gelukkig terecht kunnen. We boffen maar! Met uitzicht op de motoren, geniet ik van de heerlijke uiensoep en de goede gesprekken.



De wegen zijn inmiddels goed opgedroogd en het tempo is wat steviger. Het vertrouwen in de rijkunsten neemt toe bij de deelnemers en het is heerlijk om zo te slingeren over de wegen die het landschap doorkruisen. Onderweg wordt spontaan een extra rondje ingelast (nee, we hebben ons niet verreden) en ook deze weg is prachtig. We passeren een paar mooie kastelen. Dit is genieten. In Vianden is de weg afgezet. Rijden we door of draaien we om? Met het extra rondje in het achterhoofd, gokken we gelukkig goed. Er is een notenfeest in Vianden en diverse standjes worden opgebouwd. We slingeren richting het dal en bij het restaurant Petry staat de koffie te pruttelen. Met dank aan het chapter (deze trakteert!), smaakt de koffie overigens veel beter dan normaal.


Door de omweg (en de uitgebreide stops) komen we een uurtje later aan in het hotel. Even snel onder de douche een pilsje en dan gaat het en groupe naar de dichtstbijzijnde pizzeria. Rond 18:30 uur zitten we aan tafel en rond 20:00 uur hebben we nog steeds geen pizza voor de neus staan…… Blijkbaar heeft de kok (te veel) moeite om een dergelijk grote groep goed te kunnen bedienen. Aangekomen bij het hotel is de bar gelukkig nog open.

Zondag, 16e oktober
Er ligt net geen ijs op het zadel, maar veel scheelt het niet. Als ik naar buiten kijk, zie ik nauwelijks wat. Dichte mist zorgt ervoor dat het stuwmeer niet te zien is. Alleen een wazig licht van de straatlampen is zichtbaar. Als we rond 08:00 uur aan het ontbijten zijn, trekt de mist gelukkig langzaam op en is zelfs af en toe een stuk blauwe lucht te zien. De gevoelstemperatuur is nog steeds rond het vriespunt.
We volgen de rivier Kyll richting het noorden en onderweg is duidelijk te zien dat het (vlak vóórdat wij er zijn) flink geregend heeft. Ná de plaatsjes Nederkyll en Stadkyll buigen wij linksaf en rijden we België binnen. Lunchen doen we in het restaurant Mont Rigi, in het natuurgebied Hautes Fagnes (Hoge Venen, in de Ardennes). We zitten nauwelijks en buiten begint het plotseling te sneeuwen. Net op tijd dus en iedereen is blij om de handen te kunnen warmen aan de chocomel. Het is een mooi restaurant en de dubbel geserveerde soep gaat er goed in.
De sneeuw is inmiddels overgegaan in regen en we besluiten de groep hier al te ontbinden, zodat enkele deelnemers al eerder af kunnen buigen. Een wijs besluit, want met dit weer zit niemand te wachten op een extra ritje. In de schemer zit ik met spons en warm water de motor te wassen. Hij staat weer klaar voor de volgende tocht.
In mijn achterhoofd sluimert inmiddels een idee: volgend jaar een BOS-weekend (Beginning of Season)??
Met dank aan Richard en Sylvia (niet op de foto…)
