Inleiding en voorbereidingen
In 2021 zijn Sylvia en ik met de motor naar Noorwegen gereden. Zelf ben ik al twee keer eerder, met de motor, in dit land geweest en ik wilde haar graag dit laten zien. In één van de HOG-magazines staat de Trollstigen als één van Europa’s mooiste wegen vermeld en deze zijn we dus ook naar boven gereden. Wat hebben we genoten.
Onderweg zijn – via de intercom – diverse gesprekken gevoerd over de bestemming 2022. Gaan we alleen of nodigen wij wat vrienden uit? Deze laatste vraag is niet eenvoudig om te beantwoorden. Rijden met zijn tweetjes vereist minder voorbereiding en je kunt makkelijk ergens stoppen voor een kop koffie of een hapje eten. Met een groep onderweg zijn, kent een hele andere dynamiek: de avonden zijn altijd erg gezellig en onderweg wordt wat afgekletst. Een dergelijke groepsreis vereist echter veel voorbereiding met dito voorpret.
Van eerder georganiseerde motorreizen (Noorwegen, Zuid-Frankrijk, Engeland, Tsjechië/Polen, Wales en Schotland) heb ik geleerd dat de sfeer erg bepaald wordt door de deelnemers en het weer. Bij een groepsreis horen niet alleen duidelijke afspraken en een strak schema, maar ook flexibiliteit van de deelnemers. Op basis hiervan – in combinatie met minimale rijvaardigheidseisen – zijn enkele chapterleden gevraagd om deel te nemen aan deze reis.
Minimale rijvaardigheidseisen zijn overigens nodig om ervoor te zorgen dat alle deelnemers maximaal kunnen genieten. Iedereen heeft verlof genomen en vakantiegeld opgeofferd. Niks is dan zo frustrerend om op een mooie bochtige weg te rijden en dan te moeten filerijden, omdat een deelnemer onvoldoende motorbeheersing in de bochten heeft. Aan de andere kant is het ook onwenselijk dat een deelnemer zich opgejaagd gaat voelen, met de nodige risico’s.
Zoals eerder aangegeven zijn al diverse landen verkend. Maar waar gaan we heen in 2022? De Groβglockner Hochalpenstraβe in Oostenrijk staat in hetzelfde HOG-magazine, op plek twee van Europa’s mooiste wegen. De Hochalmstraβe, die over de Groβglockner gaat, telt 36 bochten en is 48 kilometer lang. Het reisdoel is gevonden! Nu nog een passende naam voor de tour.
Volgens mijnheer Google is de Apfelstrudel één van de meest bekende Oostenrijkse recepten. Mooi, de naam van de tour is dus ook al bekend. Na wat ruwe schetsen blijkt dat de reis tien dagen gaat duren en door heel wat landen gaat:
Tien landen in tien dagen….. Dat klinkt natuurlijk best stoer.
Diverse avonden en regenachtige weekenden zijn besteed om een mooi road book samen te stellen. Soms best lastig om hier energie aan te besteden, want door Corona is het (eind 2021) nog erg onzeker of de reis überhaupt door kan gaan. In de tussentijd hebben zich 24 deelnemers (16 motoren) aangemeld. De stemming tijdens de informatiemiddag in Stramproy is uitstekend en met een hapje/drankje wordt de reis gepresenteerd en het road book samen met het speciaal ontworpen T-shirt overhandigd. Vlak vóór vertrek – om precies te zijn op 15 mei – zijn de laatste restricties van Italië opgeheven: It geat on!
Vertrek op vrijdag, 20 mei 2022
Om relatief snel uit bekend gebied te komen, is een stuk autoweg opgenomen op de route. Vlak vóór Bastogne wordt de autoweg verlaten en koersen we naar La Roche-en-Ardenne.
Het asfalt is perfect en slingerend over heuvels en langs rivieren bereiken we de eerste koffiestop. Vlakbij de brug over de rivier l’Ourthe staat een Amerikaanse Sherman M4A1 tank ons op te wachten, voorzien van een 76 mm kanon. Deze tank is een eerbetoon aan de pantserdivisies, die in december 1944 er in slaagden om het dorpje te bevrijden.
Na België rijden we door Luxemburg, waar de lunch gereserveerd is bij camping Nommerlayen. Deze camping wordt gerund door een Nederlander, die helaas vergeten is dat we er aan zouden komen. Met de nodige creativiteit wordt echter binnen no-time een heerlijke lunch geserveerd. We zitten gelukkig overdekt, want af en toe regent het stevig. We vervolgens onze weg en dankzij de modderige wegen, zien de motoren er uit alsof ze we de Paris-Dakar hebben gereden.
Via Duitsland rijden we Frankrijk in, waar een hotel is geboekt. De temperatuur is nog heerlijk en daarom vragen we of het mogelijk is om buiten te eten. Helaas gaat dat niet lukken. Achteraf maar goed ook, want nog geen halfuur later wordt de lucht opeens zwart en gaat het stevig onweren. Vandaag hebben we al door vijf landen gereden en 370 kilometer op de teller staan.
Zaterdag, 21 mei
Het zonnetje schijnt als we op de motoren stappen en richting de Vogezen rijden. We volgen de historische “Route des Crêtes”. Deze route is aangelegd door het Franse leger tijden de Eerste Wereldoorlog om het zuidelijke front in de Elzas met het noordelijke te verbinden. Crête betekent rug (van bergrug) en we slingeren langs en over de vele ronde bergtoppen, ook wel Ballons genoemd. Bij de pauzeplek zien we niet alleen diverse skipistes, maar ook paragliders. De geserveerde soep smaakt goed en de baguettes zijn enorm groot. Ideaal voor een uitgehongerde motorrijder. We genieten van de Elzas en vlakbij Mullhouse is ons hotel geboekt. In een aparte zaal is het eten geserveerd en na afloop wordt het dorpje verkend, waar een groot feest is.
Zondag, 22 mei
Het ontbijt verloopt chaotisch, want ze gingen er blijkbaar van uit dat we pas laat zouden eten. Na wat paniekerige telefoontjes is de extra bediening echter snel geregeld en met een klein kwartiertje vertraging zitten we aan tafel. Met een volle buik wordt even later de bepakking op de motor geplaatst en even ná negen uur zitten we in het zadel.
We passeren de rivier, die tevens de grens is tussen Duitsland en Zwitserland. We hebben geen vignet gekocht en dat is ook niet nodig als je geen gebruik wilt maken van de snelwegen. De navigatie van de gids is even van slag en hij neemt de oprit van de autosnelweg. Met meer geluk dan wijsheid wordt voorkomen dat de rest van de groep volgt. De boetes voor het rijden zonder vignet zijn immers hoog. We wachten geduldig en even later zien we de gids over de vluchtstrook terugrijden…..
Onderweg stoppen we bij een bakker, die erg geïnteresseerd is in de mooie motoren. De broodjes gaan er goed in en anderhalf uur later is er een koffiestop bij een prachtig uitzichtpunt, waar een ijsje overigens ook erg goed smaakt. Volgens mij wordt het uitzicht mee verkocht bij de prijs van de consumpties, maar het is vakantie en zeuren niet.
Vlak vóór ons hotel, slaan we linksaf om ook nog even een stukje door Liechtenstein te rijden. Zo, vandaag land nummer zes en zeven kunnen afvinken op de lijst. Als we bij het hotel aankomen, blijkt dit nog mooier te zijn dan op de foto’s. Schloss Ragaz is werkelijk prachtig mooi en enkele minuten nadat de sleutels van de kamers zijn uitgedeeld zien we Humphrey en Cindy al in het zwembad springen. Ook hier worden we tijdens het eten getrakteerd op een stevig onweer. Gelukkig hebben we overdag droog kunnen rijden!
Maandag, 23 mei
Na een eenvoudige doch voedzame maaltijd – deze uitdrukking bezig ik alleen na een overdadig ontbijt à la Olivier B. Bommel – bespreken we het programma van de dag. Enkele ruigere types willen graag over de Stelvio pas rijden en vertrekken wat eerder. Deze pas is overigens pas enkele dagen open. Helemaal stabiel is het weer niet en het merendeel van de deelnemers verkiest de veilige route via Davos.
Als we in Davos aankomen, blijkt daar een Europese conferentie te zijn. Er is volop militaire bewaking en onderweg passeren wij zelfs diverse road blocks. Taco rijdt voorop en leidt ons langs deze obstakels. De tankstop wordt echter voorbij gereden en dat terwijl het aantal benzinestations erg dun bezaaid is. De pas waar wij over/langs zouden rijden is afgesloten en dit betekent een forse omweg. Onderweg daalt de benzinemeter in het rood en we rijden met samengeknepen billen. Een zucht van verlichting klinkt als we een benzinestation tegen komen.
Vlakbij een golfterrein eten we een hapje. De wind waait erg hard en volgens buienrader gaan we het niet droog houden. Als we de Jaufenpass in Italië omhoog rijden, gaan de hemelsluizen open. Regen, hagel, onweer en een bulderende wind. Dit is code rood! De wegen veranderen in rivieren en op het wegdek ontstaan zelfs kleine golfjes van het neerstromend water. Dit is afzien en uiterste concentratie is vereist om de berg op en even later weer af te rijden. Inmiddels is het vizier beslagen. Dit is niet meer leuk. Langzaam voel ik mijn handschoenen en laarzen doorweekt worden. Brrrrrr.
Door de extra kilometers én het rijden in deze barre omstandigheden komen we uitgeput aan in het hotel. Daar blijkt bovendien dat een enkeling nog 300 meter verder moet rijden, omdat kamers worden gerenoveerd. Niemand heeft zin in het opnieuw bepakken van de motor, maar uiteindelijk lost ook dit zich goed op. De föhn wordt ingezet om de laarzen droog te blazen en even later ook de handschoenen. De maaltijd smaakt goed en iedereen gaat vroeg naar bed. Morgen weer verder.
Dinsdag, 24 mei
We hebben geluk, want één jaar eerder ging de Groβglockner Hochalpenstraβe pas eind mei open. De alternatieve route – voor het geval de pas dicht is – kan dus de prullenbak in. Het weer is compleet omgeslagen en een voorzichtig zonnetje verschijnt aan de hemel. Via Italië komen we, na zo’n slordige honderd kilometers, aan in Oostenrijk. Weer een stukje verder rijden we de Hochalpenstraβe omhoog, waar de tolpoort verschijnt. We rijden de hoogste berg van Oostenrijk (3.789 meter) omhoog en genieten van de adembenemende uitzichten. Het weer is schitterend en vlakbij de top, zijn tafeltjes in het restaurant gereserveerd. Dit is genieten met een hoofdletter G. Het merendeel van de deelnemers wil naar het hotel in Kaprun, maar besluit om eerst de gletsjer van dichtbij te bekijken; daar krijgen ze achteraf spijt van en laat ik nu in deze laatste groep zitten…..
De gletsjer is prachtig en helaas is deze fors aan het smelten. Als we weer terugrijden, wordt het steeds donkerder. Bovenop de berg is het erg mistig en harder rijden dan 20 km/h is onverantwoord. Als we iets dalen, begint het te regenen. Eerst nog zachtjes, maar daarna plenst het stevig. De motoren worden schoongewassen en wij ook. Onder het hotel is een overdekte parkeergarage en dat maakt het een stuk prettiger om de bagage van de motor te halen. Opwarmen doe ik onder de douche en onder genot van een pilsje ontstaan de sterke verhalen. Ik wist niet dat het zo spannend was geweest onderweg, maar dit terzijde…..
Woensdag, 25 mei
De motoren staan verspreid onder twee ondergrondse garages, dus de briefing doen we in de lobby van het hotel. Ondertussen worden papieren zakdoekjes uitgedeeld door de mensen achter de receptie. Blijkbaar hebben ze moeite om afscheid te nemen van zo’n geweldige groep, maar wij zijn stoer en houden onze ogen droog 😊.
We passeren het bekende klim-, wandel- en skigebied Dachstein. Veel hoger dan 1.200 meter komen we vandaag niet, maar we kunnen wel genieten van prachtige bergen en rotsformaties. Vlak vóór de Tsjechische grens slaan we ons kamp op bij hotel Wesenufer aan een brede rivier.
We zijn relatief vroeg aanwezig en het weer is nog uitstekend om een wandeling te maken. Verderop is een bijzondere beeldentuin, waar met afvalijzer diverse grote figuren zijn gemaakt. Velen zouden zomaar uit een sprookjesboek kunnen komen. Prachtig, maar te groot om achterop de motor mee te nemen.
Donderdag, 26 mei
Vandaag duiken we Tsjechië in. Het is een aantal jaren geleden dat ik hier ben geweest en ik ben benieuwd of de prijzen nog zo laag zijn. Het hotel was relatief duur, maar achteraf is dat ook weer niet zo vreemd voor een vijfsterren hotel, midden in een toeristisch gebied. Het hotel ligt in Mariánské Lázně (Mariënbad) en dit plaatsje is één groot kuuroord. Maar voordat we daar zijn, hebben we eerst nog 280 kilometer te rijden.
De eerste vijftig kilometer slingeren wij door Oostenrijk en vlak voorbij de grens is een korte koffiestop. De namen van de dorpjes zijn onuitspreekbaar. We doorkruisen het nationaal park Šumava, dat ná de tweede wereldoorlog (en tot 1990) gefungeerd heeft als bufferzone en uitsluitend toegankelijk was voor grenswachten. De wegen zijn van Belgische “kwaliteit” en zoveel mogelijk slingeren we over de rechte wegen om de grootste kuilen te vermijden.
Bij het hotel aangekomen worden de motoren in een beveiligd gedeelte (achter een metershoog hek) geparkeerd en even later staan we met een welkomsdrankje in de lobby. Er ontstaat lichte paniek bij de receptie, want iedereen moet formulieren invullen voor de politie en het duurt een klein uurtje voordat we de sleutels in ontvangst mogen nemen. De rekening vragen schijnt nog ingewikkelder te zijn en steeds word ik weggestuurd als ik erom vraag, met de mededeling dat ze er nog mee bezig zijn. Als ná de vierde keer ik weer word weggestuurd, blijf ik echter staan. Diverse mensen staan inmiddels achter mij, maar ik blijf er rustig onder (dat kun je trouwens niet zeggen van de receptioniste….). Ze vragen de hoofdprijs voor de parkeerplekken voor de motoren en ik weiger dit te betalen. Weer overleg met de baas en uiteindelijk krijgen we 50% korting. Pfffff.
Het hotel en de kamers zijn prachtig, maar het driegangen diner in het hotel (in buffet vorm) is de paar euro dat het kost absoluut niet waard. Wat een afgang. Half koud ligt er wat smakeloos vlees in bakjes. Hopelijk is het ontbijt beter.
Op loopafstand van ons hotel ligt de zingende fontein. De naam suggereert dat dit een soort Suske-en-Wiske figuur is, maar dat klopt niet. Het water spuit omhoog terwijl uit de luidsprekers een melodietje klinkt. Weer een illusie rijker, lopen we door het dorpje. Prachtige gerestaureerde herenhuizen zijn een streling voor het oog, maar er staan ook enkel gebouwen die op instorten staan. Een vreemde mengeling. Een paar uur later komen we weer aan in het hotel. De bar is nog open en we drinken nog een afzakkertje.
Vrijdag, 27 mei
Als we ons in de ontbijtzaal melden met het kamernummer, krijgen we per kamer te horen waar we moeten zitten. We mogen niet bij elkaar zitten. Communistische toestanden zijn nog merkbaar en wij moeten een tafel delen met wildvreemde mensen, die allesbehalve blij naar ons kijken. Je zou maar een tafel moeten delen met deze ruige types ….. Tegenover kijken ze ons aan alsof zij nog een kilo citroenen moeten eten. In tegenstelling tot het diner, is het eten echter uitstekend en ook de koffie heerlijk.
Even later starten we de motoren en vlakbij het Vodní Nádrž Skalka meer is nog een koffiestop bij Mc Donalds. We passeren de grens met Duitsland en de lunch wordt gereserveerd bij Klosterschänke in Bad Staffelstein. Gelukkig hebben wij binnen een tafel gereserveerd, want tijdens het eten begint het te regenen. Als we weer willen vertrekken, start net een processie. Een bijzondere gebeurtenis en we nemen rustig de tijd (niet dat we een andere optie hebben, maar dit terzijde).
Ons hotel ligt in Duitsland (Bad Neustadt) en als ik een foto wil maken, stopt de lokale lijnbus. De chauffeur stapt uit – terwijl het geen bushalte is – pakt mijn telefoon en gebaart dat ik bij het groepje moet gaan staan. Nadat hij de foto heeft gemaakt, stapt hij in de bus. Een laatste groet en vriendelijk lachend vertrekt hij weer. Bijzonder aardig!
Buiten drinken we nog een biertje en even later zitten we in de pizzaria te genieten van een heerlijk diner.
Zaterdag, 28 mei
Vandaag is een route getekend langs diverse kastelen. Ook overnachten wij, geheel in stijl, in kasteel Schloss Montabaur.
Sylvia is door de effecten van Corona, doodmoe en besluit om rechtstreeks naar het hotel te rijden. De gids heeft een Tom-Tom en de route is niet goed binnen gekomen. In plaats van de route te volgen, worden geheel andere wegen bereden en de geplande kastelen krijgen we helaas niet te zien. De alternatieve route is echter ook erg mooi en – zeker zo belangrijk – het weer is prachtig.
Kan dit doorgaan voor een Kasteel?
Net voordat we de steile helling naar het kasteel oprijden, rijdt een bruidsstoet dezelfde weg omhoog. Gelukkig heb ik net van te voren Sylvia gebeld en zij leidt ons net op tijd naar de parkeergarage, waar de motoren gestald worden. De hotelkamers zijn prachtig. Het diner is nogal duur, maar als blijkt dat daar de drank bij inbegrepen is worden we vrolijker (of komt dat door het bier?). Het eten smaakt overigens uitstekend. Moe en voldaan sluiten we de luiken voor onze ogen.
Zondag, 29 mei
Na het ontbijt verlaten we het mooie kasteel en vlakbij Koblenz steken we de Rijn over. We schrikken als we het bekende wijngebied aan de rivier de Ahr inrijden. Het lijkt wel een oorlogsgebied. Diverse bruggen zijn door het hoge water weggespoeld en zelfs complete huizen zijn verdwenen. Regelmatig ontbreekt een stuk asfalt, dat provisorisch is gerepareerd. In een scherpe bocht zakken de achterwielen een flink stuk in het zand. De eerste motoren houden het verkeer tegen en met meer geluk dan wijsheid valt niemand.
Tijdens de lunch is iedereen nog diep onder de indruk van het natuurgeweld dat heeft huisgehouden. Na een kop soep met broodje besluiten we de autosnelweg op te rijden om zo vóór de aangekondigde regen thuis te zijn. Thuis aangekomen draait de wasmachine op volle toeren en volgen diverse appjes, waaruit blijkt dat iedereen veilig is thuisgekomen. Altijd een goed gevoel.
Veelal volgt de vraag: wanneer gaan we weer??
Richard
Head Road Captain