Scotland tour van 20-28 mei ’15
In 2014 zijn de wilde plannen ontstaan om met het enkele leden van het Limburg Chapter (met de motor natuurlijk) op expeditie te gaan in Schotland. De eerste contacten worden gelegd met Motour en een aantal vrijwilligers zorgen voor het spreekwoordelijke “vele handen maken licht werk”. Eind november 2014 is de tocht helemaal volgeboekt: 26 deelnemers (20 motoren).
Onze Cindy had een mooi t-shirt ontworpen en onze Dealer sponsorde deze voor een deel.
Nieuwsgierig hoe is de reis is verlopen? Lees dan onderstaand reisverslag.
Woensdag, 20 mei 2015
Eindelijk is het zo ver. De motor is van te voren gepoetst en bepakt. Enkele dagen geleden werd er nog veel regen voorspeld gedurende onze trip (vaak meer dan 80% regenkans). Geheel onverwacht is er een nieuw hogedruk gebied ontstaan, dat deze regen wegduwt uit Schotland. We gaan hierdoor wel veel wind krijgen en de temperaturen blijven laag, maar weinig regen. Of deze bijgestelde voorspellingen uitkomen? We gaan het meemaken!
Sponsor dealer Dutch Hills in Kerkrade heeft de deuren speciaal om 08.30 uur voor ons geopend en na een kop koffie vertrekken elf motoren richting IJmuiden. Onderweg is nog een tussenstop bij het AC restaurant in Nederweert en in Leende, waar de overige deelnemers aanschuiven. Eén van de deelnemers is jarig en trakteert
op vlaai met koffie. Een mooie start.
Het eerste stuk gaat over de autoweg en net vóór Den Bosch gaan we binnendoor rijden. Bij Bergambacht steken we met een pontje de rivier over en enkele kilometers verder staat een lunch klaar in het restaurant Raadshuis van Goudriaan. De kroketten en broodjes gaan er goed in en na een eerste tankstop vervolgen we onze route. Precies conform planning komen we om 16.00 uur aan in IJmuiden, waar we te maken krijgen met een chaotische incheck procedure.
Door een Super Rally in Noord England, staat er een gigantische rij met motoren te wachten om te kunnen inchecken. Volgens één van de cargadoors, zou dit wel eens een record kunnen zijn met totaal meer dan 300 motoren. Uiteindelijk kunnen we de motoren met de befaamde spanbanden vastzetten. Thuis heb ik al geoefend met het op transport modus zetten van de motor, dus dat gaat ook soepel. Door de chaotische incheck staan de motoren van onze groep op verschillende verdiepingen en ook nog eens verspreid over zowel bakboord als stuurboord van het schip.
Het lukt om de dame van de informatiebalie (6e verdieping schip) zo gek te krijgen dat ze de omroepinstallatie van het schip gebruikt om mede te delen dat het Limburg Chapter om 18.00 uur op dek zes dineert. Geweldige service! Als de groep compleet is, worden de horloges ingesteld op Engelse tijd en even later zitten we aan tafel. Het
buffet is gigantisch groot en bevat bijna alles wat je kan bedenken (van garnalen, zalm rosbief tot chili con carne, spaghetti, friet, aardappelen en kroketten).
Als uitgehongerde leeuwen doen we ons tegoed aan dit buffet en diverse leden passeren wel vier keer met een vol bord. Toekomstige prijsverhogingen zijn zeer waarschijnlijk. Na het diner nog even nabuiken en in bar één speelt een gitarist niet onverdienstelijk. In bar twee speelt een goede band niet onverdienstelijk met een charmante zangeres. De keuze is dus niet moeilijk. Aangezien er nog een lange rit op ons staat te wachten, gaan de meeste vroeg de hut in.
Donderdag, 21 mei 2015 (Newcastle – Edinburgh -‐ Pitlochry)
Even vóór 07.00 uur gaat de wekker en op dek 7 volgt het ontbijt. Een voorproefje van wat ons te wachten staat: worstjes, aardappelen, bonen in tomatensaus, eieren en black pudding (bloedworst). Heerlijk! Het ontschepen vindt even chaotisch plaats als het inschepen. Bij de douane staat een flinke rij te wachten. De douanier kijkt onvriendelijk als ik hem mijn paspoort geeft. Hij haalt deze door de scanner en geeft deze zonder een woord te wisselen terug. Ik bedank hem vriendelijk en wens hem nog een fijne dag. Verstoord kijkt hij op. Door het oponthoud zijn we pas rond 10.30 uur als groep compleet en na een korte briefing worden de motoren gestart. We liggen nu al achter op schema en hebben nog 360 km te gaan.
We slingeren dwars door Newcastle en een gedeelte van de groep is de weg kwijt. Gelukkig heeft iedereen met een GPS ook de route op het toestel staan. Na een kwartier wachten zijn we weer compleet en vlak vóór de Schotse grens lunchen we in Kielder Castle. De veel voorkomende rode eekhoorntjes laten zich niet zien, want tijdens de lunch begint het een paar druppels te regenen. Tegen de tijd dat we weer op de motoren zitten, is het weer gestopt.
Des te noordelijker we komen, des te smaller worden de wegen. Slechts enkele auto’s komen ons nog tegemoet. De gemiddelde snelheid gaat door de smalle en slechte wegen naar beneden. Veelal rijden we 70 km/h. De verwachte aankomsttijd op de GPS wordt continue naar achteren bijgesteld. Alle deelnemers hebben vooraf een bijdrage in het benzinefonds gestort, dus de slang wordt van de ene motor naar de andere overgeheveld. Dat gaat gelukkig wel lekker snel.
Er volgt nog een foto-shoot bij de Forth Bridge van Edinburgh en pas rond half acht komen we aan bij het hotel. De motoren mogen niet langs de weg blijven staan. Opnieuw parkeren (naast het hotel) gebeurt vlotjes en rond 20.00 uur zitten we aan het diner. Door de vele indrukken en de grote dagafstand is duidelijk te merken dat het een vermoeiende dag is geweest. In de bar speelt een gitarist, bijgestaan door iemand op een accordeon. De aanwezigen (veelal 80+) vinden het geweldig. Zelf heb ik een andere mening en verlaat de bejaardensoos. Even later ben ik in dromenland.
Vrijdag, 22 mei 2015 (Pitlochry -‐ Strathpeffer)
Na de briefing eerst even tanken en dan wordt koers gezet naar de Royal Lochnagar Distillery. De weg is wederom erg kronkelig en vooral het eerste stuk gaat langzaam door de vele kuilen in het wegdek en de vele heuvels (met nauwelijks uitzicht of er iets aankomt). Met ruim een uur vertraging komen we aan en er is iets misgegaan met de reservering van de rondleiding. Gelukkig zijn ze voldoende flexibel om ons in twee groepen door de “fabriek” heen te leiden. Een glas whisky laten we ons lekker smaken. Doordat we thuis al een whiskypaspoort hebben afgedrukt, is deze bovendien gratis.
Diverse Road Captains gaan mee met deze reis en dagelijks is een ander team verantwoordelijk voor de dag. Dit zorgt ervoor dat iedereen ook voldoende ontspanning heeft tijdens de reis. De motoren kunnen we vóór de ingang neerzetten. Na het driegangendiner – we hebben het niet makkelijk – gaan diverse mensen het centrum van Strathpeffer verkennen. Veel is er, buiten prachtige natuur, niet te zien en even later zitten we aan de bar.
De indrukken van de dag worden nog gedeeld. Gedurende de avond worden de wegen steeds kronkeliger en smaller en de bergen steeds hoger. De alpen zijn tegen middernacht een eitje, ten opzichte wat wij hebben gereden….
Zaterdag, 23 mei 2015 (Strathpeffer — Kyle)
Het “verse” team van Road Captains zet meteen ná de briefing het tempo er stevig in. De wegen zijn mooi en overzichtelijk. Het landschap is adembenemend mooi en wederom schijnt het zonnetje. Voor de afwisseling liggen we bij de eerste tankstop al voor op schema. Bij een tearoom vlak vóór de pas van Applecross houden we halt.
Het houten gebouwtje staat behoorlijk scheef en de koffie op tafel schuift hier net niet van zelf af. Het eten is echter uitstekend en de bestelde tosti’s zijn van het formaat super.
Er zijn twee wegen naar Applecross: via de kustweg (mooi) of via de Cattle Pass (nog mooier); de Cattle Pass is een smalle single-road weg, dwars door de bergen met diverse steile haarspeldbochten. Bij het begin van de weg staat daarom niet voor niets een waarschuwingsbord: alleen voor ervaren rijders. De weg is verboden voor vrachtauto’s en caravans, dus dat zegt genoeg.
De oorspronkelijke plannen (eerst via de kust naar Applecross en dan via de pas terug) worden omgegooid. Nu is het weer nog goed en er komen buien aan. Bij het begin van de Cattle Pass (in het Gaelic: Bealach na Bà) volgt een korte stop. Alle deelnemers hebben van te voren kenbaar gemaakt dat zij voldoende ervaring hebben. Niet zo vreemd, want wij Limburgers hebben natuurlijk genoeg ervaring met bochten, met de Eiffel in onze achtertuin.
Van het bord met de waarschuwing “alleen voor ervaren rijders”, wordt natuurlijk een foto gemaakt.
Regelmatig ademhalen is nodig, want de uitzichten zijn adembenemend. Grauwe rotsen, meren en intens groen gras maken het plaatje compleet. Bovenaan de pas staan, als een kers op de taart, drie herten waarvan er één een prachtig gewei heeft.
We komen te vroeg aan in de behoorlijk volle Applecross inn, maar met wat schuiven krijgt iedereen een zitplaats. Die ochtend zijn enkele deelnemers met de pet rond gegaan en de organisatie krijgt namens de groep het eten aangeboden. Een geweldig en hartverwarmend gebaar!!
Tijdens het uitstekende diner begint het te regenen. Later volgen stevige plensbuien en terugrijden via de steile pas is geen optie. We rijden een stukje om via de kustweg. We blijven twee nachten in het hotel te Kyle en de natte spullen worden strategisch op het handdoekenrek geplaatst. Er zijn geen andere gasten in dit hotel en we hebben het rijk voor ons alleen, met uitzondering van die ene local die Harley-rijders wilde polsen en een pilsje kwam drinken in de bar van het hotel.
Zondag, 24 mei 2015 (Rondje Isle of Skye)
Vandaag geen gezeul met bagage, want we blijven tenslotte twee nachten in dit hotel. Een enkeling besluit vandaag een rustdag te nemen; het merendeel gaat echter mee op ontdekkingstocht door het eiland Skye. Eerst natuurlijk tanken, want we hebben gisteren een
flink stuk gereden.
Vroeger kon je het eiland Skye alleen bereiken via een pontje. Sinds 1995 verbindt een 500
meter lange – en 29 meter hoge – brug dit eiland met het vaste land. Via pittoreske dorpjes
en over diverse single-road tracks vervolgen we onze weg. Onderweg vele wollen bumpers (een
lokale benaming voor de loslopende en vaak onverwacht overstekende schapen). Ieder
schaap wordt wel vergezeld door één of meerdere lammetjes. Leuk om te zien! Door
wildroosters te plaatsen op strategische plaatsen, wordt ervoor gezorgd dat de dieren in
één gebied blijven.
Als we de heuvel oprijden, staat een Schotse Highlander vervaarlijk half op de weg met een klein kalfje er naast. Hij kijkt ons dreigend met zijn horens aan en lijkt te zeggen “Don’t fuck with me”. We rijden voorzichtig langs deze groot uitgevoerde koe. In Uig nemen we de afkorting naar ons lunch adres, door over één van de acht banen te rijden, die voor het verkeer gereserveerd zijn die de veerboot moeten nemen. Dit tot groot enthousiasme (of ongenoegen??) van een parkeerregelaar, die te zwaaien staat met armen en benen en niet begreep waar we eigenlijk naar toe wilden gaan.
In het restaurant worden we vriendelijk ontvangen en alles kan, mits we uitsluitend de aangewezen tafels gebruiken, de helmen daar ook neerleggen en zeker niet de jassen over die andere stoelen laten hangen. Tijdens de lunch zien we een groep Indiërs rondzwermen bij de motoren en een vrouw gaat gewoon op één motor plaatsnemen en de rest maakt aanstalten om dat ook te gaan doen voor een foto. We stormen naar buiten en maken aan die illusie snel een
einde.
Inmiddels waait het stevig en de gevoelstemperatuur is ongeveer vier graden. Het heeft een paar druppels geregend tijdens de lunch, maar als we weer opstappen is het droog. We vervolgen onze rit, dwars door diepe kloven, over passen en langs de kust. In de spiegel zie ik een indrukkende rij motoren door het landschap slingeren. Prachtig!
Van te voren was bekeken wat er met de diners moest gebeuren; we konden niet in het hotel eten, daarom een restaurant besproken en vervoer geregeld. Rond 18.00 uur verschijnt de taxi met de vraag waar de zes personen zijn, die naar het centrum toe gaan. Oeps, er is iets misgegaan: er moeten namelijk 26 personen verplaatst worden. Lichte paniek in de ogen van de chauffeur. Hij belt een tweede taxi en we spreken af dat ik de rit pas betaal op de terugweg. Dat kan hier nog!
De eerste acht personen zitten in het busje en worden met een tempo waar Niki Lauda jaloers op zal zijn, afgeleverd bij het restaurant. De tweede taxi verschijnt en binnen 15 minuten zitten we allemaal in het restaurant, dat gerund wordt door een Nederlandse vrouw. Haar man is geruime tijd ernstig ziek en heeft nog een paar dagen te leven. Ik wens haar nog veel sterkte en je realiseert je op dergelijke momenten hoe vergankelijk alles is.
De bestellingen zijn de avond van te voren al doorgemaild aan het restaurant en een aantal lefgozers heeft zelfs Haggis besteld. Ik kan zeggen dat het heerlijk is! Na afloop van het diner brengt de taxi ons weer met doodsverachting terug naar het hotel, waar we nog gezellig bij elkaar zitten in één grote kring. De sfeer is uitstekend en het doet goed om te zien dat er vriendschappen ontstaan.
Maandag, 25 mei 2015 (Kyle -‐ Inveraray)
Zoals gebruikelijk ontbijten we rond 07.45 uur en na een korte briefing rijden we om 09.00 uur weg. Eerst even tanken. Eén deelnemer heeft een lekke band en het lek wordt snel met de meegebrachte set gerepareerd; in Schotland is het risico op een lekke band ongeveer 30% hoger. Ook het wegdek is veel ruwer, zodat het rubber sneller slijt.
Per abuis rijdt één deelnemer aan de verkeerde kant van de weg en deze schrikt behoorlijk van een tegemoet komende auto. Hij gaat onderuit en valt nogal ongelukkig.
Een ambulance is snel ter plekke en de onfortuinlijke deelnemer gaat naar het ziekenhuis. Gelukkig hebben alle deelnemers een goede reisverzekering afgesloten en vooraf is met de deelnemers besproken wat in dergelijke situaties het draaiboek is: twee leden rijden naar het
ziekenhuis, de rest vervolgd de rit en rijdt door richting Castle Eilean Donan (het meest gefotografeerde kasteel van Schotland). In het ziekenhuis wordt al snel duidelijk dat meerijden geen optie is en nadat geborgd is dat de verzekeringsmaatschappij alle verdere zorgen op zich
neemt. Ondertussen is herhaaldelijk telefonisch overleg met het thuisfront van betrokkene en de rest van de groep.
Door de pauzes kort te houden, zijn de twee deelnemers rond de middag weer aangesloten bij de rest van de groep. Informatie wordt uitgewisseld en via een omweg gaat het richting Inveraray.
We rijden nu via smalle wegen door een indrukwekkende natuur. In een bocht maakt één deelnemer een stuurfout en beland in een rivier. Gelukkig hebben we een hele goede
EHBO-er bij ons en wederom verschijnt een ambulance. In al die jaren nog nooit een ongeluk met een groep meegemaakt en nu twee op één dag. Wat een dag!
In het ziekenhuis blijkt dat de deelnemer drie gebroken ribben heeft en verder rijden onmogelijk is. De zorg die geboden wordt door het Oban hospital is prima en gelukkig neemt ook hier de verzekeringsmaatschappij de zorg over. Je merkt dat de ondersteunende diensten vaker met dit bijltje gehakt hebben. We spreken nog even met de politie en krijgen complimenten over de wijze waarop iedereen een steentje heeft bijgedragen aan de behulpzaamheid en snelle afwikkeling.
Ondertussen wordt het Indiaas restaurant geïnformeerd dat we later zijn en bovendien met minder mensen. Er is volop begrip dat we later zijn en het restaurant wordt vrijgehouden voor ons. Na het delen van de laatste info schuiven we aan. Na deze enerverende dag val ik als een blok in slaap.
Dinsdag, 26 mei 2015 (Inveraray -‐ Kinross)
Vandaag rijden we over hoofdwegen en een eerste tankstop volgt. We zetten vervolgens koers naar een klein dorpje, waar een Inn langs een rivier ligt. De Inn is open, is ons verteld, maar de deur is dicht. Vast een gevalletje van een klemmende deur en één van onze leden duwt de deur wat krachtiger open. Hij gaat inderdaad open, maar de eigenaresse is heftig ontstemd: blijkbaar kent ons lid niet zijn krachten, want hij heeft het slot geforceerd….
De omgeving is wederom prachtig. Kabbelende riviertjes en heuvelachtig landschap, door diverse bossen en langs weilanden.
Onbeschrijflijk en ik ga dus ook geen verdere pogingen ondernemen.
Weer heeft een deelnemer een lekke band en het reparatiesetje biedt ook dit keer een goede oplossing. Ondertussen is de rest van de groep doorgereden en in een tearoom wordt nog voor de serveerster gezongen, die jarig is.
Woensdag, 27 mei 2015 (Kinross -‐ Newcastle)
We vertrekken vandaag een kwartier eerder om wat extra speling te hebben. De veerboot wacht immers niet op ons. We brengen een bezoek aan het Falkirk Wheel (een bijzondere scheepslift) en vóórdat we de autosnelweg oprijden, splitsen we de groep in twee, zodat we het verkeer minder ophouden en zelf ook soepeler kunnen inhalen/rijden.
Helaas geen tijd voor een bezoek aan het kasteel van Bamburgh, maar de lunch wordt natuurlijk niet over geslagen. Er zijn grenzen! Als ik als eerste naar binnen loop en vraag of ze het druk hebben, krijg ik een ontkennend antwoord. Ik geef aan dat dat vanaf nu verandert, aangezien nog 22 hongerige magen binnen komen. Het eten wordt snel geserveerd en met een volle maag rijden we verder.
We komen op planning aan bij de veerboot. Het inchecken gaat dit keer soepel. Het buffet heeft inmiddels geen geheimen meer voor ons en de snelste strategische route wordt gekozen. Na afloop gezellig napraten in één van de bars.
Donderdag, 28 mei 2015 (naar huis)
Precies op schema komen we aan in IJmuiden. Het regent een beetje en nadat we verzameld zijn gaan we tanken. In Leende nemen we bij US Style afscheid van elkaar, maar voordat we daar zijn krijgen we nog een flinke plens water over ons heen. Er is vandaag meer regen gevallen, dan onze hele reis door Schotland. Er zijn ups en downs geweest, maar één ding is helder: wat een avontuur en wat is dit een geweldige groep mensen!
Met vriendelijke groet,
Richard
Head Road Captain
